Broń ręczna

Bicz:

Chociaż nie powoduje wielkich obrażen, może (po udanym trafieniu) spętać przeciwnika. Atakuje się nim tylko jednego przeciwnika naraz, a cel musi wykonać udany test inicjatywy albo zostanie spętany (czyli bicz owinie się wokół jego ręki, nogi, szyi itp. Może to skończyć się próbą przewrócenia spętanego (test siły (lub czasem nawet nie)). Zasięg bicza zależy od modelu (zazwyczaj jest to około 5 metrów).

I	WW	O	P
-	-10	*	-20

* zadaje obrażenia tylko przy trafieniach krytycznych

Garota:

To broń dusząca. Jeśli atak się powiedzie, to atakujący zaciska garotę na szyi ofiary. Obrażenia obliczane są normalnie, ale dalej nie ma już testu trafienia. Ofiara może uwolnić się jeśli wykona udany test siły a atakujący nie. Jeśli różnica siły jest większa niż trzy (na korzyść atakującego) to ofiara nie ma szans by się uwolnić. Jeśli zaś różnica sił jest większa niż trzy (na korzyść ofiary) to ofiara automatycznie wyzwala się z uchwytu. Uwolnienie sie nie polega jedynie na wykonaniu testu, ofiara musi opisać jak to robi (może chociażby spróbować przerzucić przeciwnika przez bark, czy po prostu rozewrzeć jego ręce).

I	WW	O	P
-	-10	-1	nie można

Hak:

Jest to typowy hak do mięsa, czasem używany przez piratów. Jest traktowany jako broń uliczna.

I	WW	O	P
-	-10	-1	-

Halabarda:

Jest to dwuręczna drzewcowa broń. Na 2,5 metrowym drzewcu osadzone jest ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyc zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający halabardnikowi zrzucenie za jego pomoca kawalerzysty z konia. Hakiem można zaczepić za zbroję przeciwnika (aby tego dokonać należy wykonać test trafienia z dodatkowym modyfikatorem - 10). Jeśli uda sie zaczepić zbroję przeciwnika, halabardnik po udanym teście siły (modyfikator +2) sciąga przeciwnika z konia na ziemię (chyba, że ten wykona udany test z uśrednienia zręczności i siły).

I	WW	O	P
+10*	-10 / 0**	+3	-10

* tylko przeciw przeciwnikowi konnemu

** tylko podczas walki z przeciwnikiem powietrznym

Kastet:

Sa różne rodzaje. Od prostych, metalowych przez wzmocnione ćwiekami, kończąc na kastetach z kolcami. Modyfikatory podane dla zwykłego kastetu. Zakłada się go na rekę i uderza.

I	WW	O	P
-	-10	-2	-

Kij:

To po prostu solidny kawałek długiego, prostego kija. Czasem jest okuty stalą lub ma na obydwu końcach ostrza. Jest to broń dwuręczna. Dodatkowo kij nie jest w stanie zrobić żadnej krzywdy wojownikowi w zbroi płytowej, można go jedynie ogłuszyc. Podobnie zresztą raczej nie da się zadać kijem obrażen komuś w pancerzu kolczym. Taką osobę można wciąż znokautować ciosem w głowę czy przeponę, lub ewentualnie trafiać czułe miejsca jak krtań, kolana, łokcie, oczy itp.

I	WW	O	P
-	-5	-1	-10

Kopia:

Kopia to broń do walki konnej. Można nią walczyć tylko konno. Wszelkie modyfikatory stosują się do sytuacji, gdy osoba jedzie na rozpędzonym koniu i stara sie trafić jakiegoś przeciwnika. Kopii nie używa się walcząc pieszo, chyba, że jako prymitywnej i nieporęcznej włóczni. Kopia w swojej konstrukcji opiera sie na włóczni, posiada jednak dłuższy stalowy grot służący do przebijania pancerzy. Dzięki swej dlugości (nawet ponad 3 metry) mogła być z powodzeniem używana przeciw piechocie wyposażonej we włócznie. Najdłuższe kopie były wydrążone w środku i osiagały długość 5 metrów (były to tak zwane kopie husarskie). Kopia jest bronią jednorazowego użytku, po trafieniu łamie się lub w najlepszym wypadku przebija przeciwnika i zostaje w jego ciele.

I	WW	O	P
+10	-10	+5	-30

Korbacz:

Składa się z drewnianego trzonka (długości 30-40 cm), często okutego żelazem, do którego łancuchem, sznurem lub rzemieniem przymocowano metalowy bijak. Bijaki miały zazwyczaj postać kuli z kolcami. Sposób walki tą bronią wymagał bardzo szerokich zamachów, co wykluczało użycie go przez piechotę podczas walki w zwartym szyku.

I	WW	O	P
-5	-10	+2	-10

Korbacz dwuręczny:

Potężniejsza wersja korbacza. Z reguły są trzy kule na łańcuchach. Jest bardzo nieporęczny i trudny w użyciu, jest również śmiertelnie niebezpieczną bronią.

I	WW	O	P
-20	-20	+5	-20

Wekiera:

Jest to rodzaj maczugi. Rozszerza się nieco od trzonka w górę. Koniec wekiery jest wyposażony w stalowe okucia w kształcie zębów lub kolców.

I	WW	O	P
-	-5	-	-10

Miecz:

Jest to prosta jednoręczna broń, służąca zarówno do cięć jak i pchnięć. Jest to bardzo wszechstronna broń i dobrze sprawdza się w walce. Różnych rodzajów mieczy istnieją dziesiątki. Jednak większość różnic polega jedynie na kształcie rękojeści, lub niewielkiej zmianie długości miecza. Wszystkie tego typu detale nie wpływają jednak na modyfikatory miecza. Miecz miał od 100 do 120 cm długosci razem z rękojeścią.

I	WW	O	P
-	-	-	-

Miecz półtoraręczny:

Jest to specyficzny rodzaj miecza, którym można walczyć zarówno jedną jak i obiema rękami. Nazwa tego miecza wzięła się od specyficznego sposobu trzymania: jedna dłoń na rękojeści tuż pod jelcem, a druga w połowie na rękojeści i w połowie na głowicy. Jest nieco cięższy i dłuższy od zwykłego miecza. Około 130-140 cm długosci razem z rękojeścią.

I	WW	O	P
-	-5	+1/+2*	-5

* +2 obrażenia, gdy trzymany oburącz

Miecz dwuręczny:

Jest to potężny, ciężki miecz. Zwykle noszony na plecach bez użycia pochwy. Waży około 3,5 kg. Razem z rękojeścią długość tego miecza wahała się od 150 do 180 cm. Często za rękojeścią umieszczano tak zwane "ricasso", czyli dodatkowe miejsce na uchwyt umieszczone tuż przed jelcem. Podczas tego chwytu dłoń była zabezpieczona przed ześlizgującym się ostrzem dość długimi wąsami wystającymi z głowni na końcu ricasso. Przy chwycie na ricassie miecz tracił na sile uderzenia ale zyskiwał na szybkości (podczas tego manewru miecz jest traktowany jako półtoraręczny).

I	WW	O	P
-5	-10	+4	-10

Flamberg:

Miecz dwuręczny o długości 1,5 do 1,8 metra z głownią płomienistą (głownia nie jest prosta jak w większości mieczy, jest pofalowana, wyglądem przypomina płomień (stąd nazwa broni)). Broń miała zazwyczaj możliwość ujęcia jej za tak zwane ricasso. Flambergi posiadały specjalne niewielkie haki umieszczone tuż za ricasso by chronić dłoń podczas takiego chwytu (imitacja jelca znajdującego się za rękojeścią). Klinga posiadała niezwykłe właściwości sieczne. Miecze te są bardzo rzadko spotykane a co za tym idzie niezwykle drogie. Przy chwycie na ricassie miecz tracił na sile uderzenia ale zyskiwał na szybkości (podczas tego manewru miecz jest traktowany jako póltoraręczny).

I	WW	O	P
-5	-10	+5	-10

Miecz krótki:

Jest to broń o ostrzu, które plasuje się długością pomiędzy ostrzem sztyletu a ostrzem miecza. Jest to broń identyczna jak miecz poza tym, że krótsza.

I	WW	O	P
+5	-	-1	-

Młot bojowy:

Jest to bardzo popularna broń. Na trzonku długości 60-80 cm jest umieszczony stalowy obuch. Zazwyczaj używany w komplecie z tarczą. młot bojowy standardowo jest używany przy pomocy jednej ręki, jednak można używać go oburącz.

I	WW	O	P
-	-/-5*	-/+1*	-/-5*

* gdy trzymany oburącz

Młot bojowy dwuręczny:

Jest to cięższa i większa wersja młota jednoręcznego. Jest bronią bardzo nieporęczną, rzadko używaną na polu walki.

I	WW	O	P
-20	-20	+3	-15

Pałka drewniana:

Chyba nie wymaga tłumaczenia. Podczas parowania pałka może zostać rozcięta, zresztą często się tak dzieje.

I	WW	O	P
-	-	-2	-

Nadziak:

Jest to kolejny rodzaj młota bojowego. Z jednej strony jest wyposażony w obuch, zaś z drugiej w długi, często zakrzywiony kolec służący do przebijania pancerzy płytowych. (cyfry opatrzone * odnoszą się do ciosów zadawanych kolcem).

I	WW	O	P
-	-/-10*	-/+2*	-

Sieć:

Służy do zarzucenia jej na kogoś. Jeśli tak się stanie to ofiara może zaplątać się w sieć (test inicjatywy (czasem z modyfikatorami)). Z reguły w sieć zaplątuje się tylko ręka lub noga ofiary, choć można ją też rzucić na twarz ofiary.

I	WW	O	P
-	-10	*	-30

* nie zadaje obrażeń

Sztylet/nóż:

Jest to broń znacznie krótsza od miecza. Służy głównie do walki w zwarciu, gdy przeciwnicy tarzają się po ziemi i próbują np. udusić się nawzajem. Można też oczywiście walczyć sztyletem używając go zamiast miecza.

I	WW	O	P
+10	-	-2	-

Topór bojowy:

Jest to powszechnie używana broń. Na długim drewnianym trzonku, okolo 70cm, (często okuwanym żelazem) zamontowana jest głowica, mocowana do trzonka za pomocą osady. Ostrze jest przedłużone przez tak zwaną "brodę" w kierunku chwytu. Dzięki temu ostrze topora jest szersze od szyjki łączącej je z osadą.

I	WW	O	P
-	-	+1	-5

Topór dwuręczny:

Jest to cięższa i bardziej zabójcza wersja topora. Dłuższy trzonek i większe toporzysko miały na celu przebijać pancerze płytowe, czego z powodzeniem dokonywały.

I	WW	O	P
-10	-10	+4	-15

Topór jeździecki:

Wersja topora stworzona specjalnie do walki konnej. Jest nieco cięższy od zwykłego topora.

I	WW	O	P
-5	-	+1	-5

Włócznia:

Jest to długi kij z ostrzem umieszczonym na końcu. Broń ta jest skuteczna przeciwko przeciwnikom latającym lub konnym. Zazwyczaj osiąga długość do dwóch metrów. Z powodzeniem może być wykorzystywana podczas walki w zwarciu z wrogą piechotą.

I	WW	O	P
+10*	-	-	-

* tylko przeciw przeciwnikom konnym

Rapier:

Jest to broń służąca przede wszystkim do szermierki, tzn. pojedynku jeden na jeden. W większej bitwie raczej nieprzydatna. Broń wykorzystywana przede wszystkim do zadawania pchnięć. Broń ta jest wyposażona w ricasso. Wbrew powszechnej opinii jest to broń ciężarem dorównujaca mieczom jednoręcznym.

I	WW	O	P
-	-	-	-10

Pika:

To broń drzewcowa piechoty stosowana przeciwko kawalerii. Jej długość wahała się od 3 do 4 metrów. Podczas walki z wrogą piechotą pika jest przydatna tak długo jak uda się utrzymać przeciwników w dystansie. W bezpośredniej walce pika jest bronią zupełnie nieprzydatną, jest po prostu zbyt długa by pchnąć przeciwnika oddalonego zaledwie o metr. Zaopatrzona w stopkę, którą wbijało się w ziemię podczas odpierania ataku kawalerii.

I	WW	O	P
+10*	-5	+1	-5

* tylko przeciw przeciwnikom konnym

Sarissa:

To kolejna broń używana do walki z kawalerią. Jednak w zwartej formacji można było walczyć przy użyciu tej broni również z piechotą. W walce bezpośredniej sarissa nie przedstawia żadnej wartości bojowej. Sarissa osiąga około 6 metrów długości. Broń ta waży około 8 kg. Zaopatrzona w stopkę, którą można było wbić w ziemię podczas odpierania ataku wroga.

I	WW	O	P
+10*	-15	+1	-5

* tylko przeciw przeciwnikom konnym

Katana:

Tradycyjny nippoński miecz. Długość głowni powyżej 60cm, jednosiecznej, o kształcie lekko wygiętym do góry i zaokrąglonym lub ściętym sztychu. Jelec tej broni ma kształt bogato zdobionej tarczki. Rękojeść wykonana jest z wydrążonego drewna lub miedzi.

I	WW	O	P
+5	-	+1	-5

Gizarma:

Broń drzewcowa o długim płaskim grocie osadzonym na drzewcu długości 2-2,5 metra. Broń ta oprócz długiego ostrza jest wyposażona w niesymetrycznie rozmieszczone haki i kolce. Służyła przede wszystkim do ściągania kawalerzystów z koni. Hakiem można zaczepić za zbroję przeciwnika (aby tego dokonać należy wykonać test trafienia z dodatkowym modyfikatorem -10). Jeśli uda się zaczepić zbroję przeciwnika, halabardnik po udanym teście siły (modyfikator +2) ściąga przeciwnika z konia na ziemię (chyba, że ten wykona udany test z uśrednienia zręczności i siły).

I	WW	O	P
+10*	-	-	-

* tylko przeciw przeciwnikom konnym

Lanca:

Broń, która podobnie jak kopia powstała na bazie włóczni. Jest znacznie lżejsza od kopii. Wyposażona w rękojeść w odróżnieniu od włóczni. Długa na około 2 metry. W odróżnieniu od kopii nie była to broń jednorazowego użytku. Mogła zostać użyta podczas szarży podobnie jak kopia (choć nie była tak zabójcza). Można też nią było walczyć z grzbietu konia używając jej jak włóczni. (wszystkie liczby z * odnoszą się do użycia lancy tak jak kopii). Podczas użycia lancy podobnie jak kopii lanca najczęściej łamała się lub wbijała się w przeciwnika tak głęboko, że wypadała z ręki lansjera.

I	WW	O	P
-/+20*	-	-/+3*	-/-15*

Mizerykordia:

Nazwa oznacza "miłosierdzie". Jest to rodzaj sztyletu o bardzo wąskim ostrzu. Dzięki temu ostrze mieściło się pomiędzy płytkami pancerza. Zazwyczaj używana do dobijania rannych na polu walki (stąd nazwa). Była jednak również z powodzeniem używana jak sztylet. Jeśli cios trafi pomiędzy płyty pancerza nie stosuje się ujemnego modyfikatora -2 do obrażeń.

I	WW	O	P
+10	-	-2	-

Naginata:

Kolejna broń nippońska. Naginata tradycyjna składa się z drzewca długości 180cm oraz elastycznie zamocowanego na nim żeleźca długości 40cm i kształcie zbliżonym do ostrza katany. Broń ta służyła zarówno do cięcia jak i do kłucia. Oczywiście jest to broń dwuręczna.

I	WW	O	P
-5	-5	+2	10

Topór obosieczny:

Jest to kolejna jeszcze cięższa wersja topora dwuręcznego. Tym razem toporzyska umieszczone są po obydwu stronach trzonka. Czasami jedno z ostrzy było nieco mniejsze od drugiego.

I	WW	O	P
-15	-15	+5	-20

No-Dachi:

Niezwykłych rozmiarów (nawet do 2,5 metra) nippoński dwuręczny miecz. Broń ta noszona na plecach ukryta w prostych drewnianych pochwach. Trening walki tym mieczem trwa około 2 lat. Oręż ten nie jest jednak bardzo popularny. Jego kształt przypomina podstawowy nippoński miecz czyli katanę.

I	WW	O	P
-15	-15	+6	-15

Szabla:

Jest zaliczana do kategorii długiej siecznej broni białej. Wyróżnia się jednosieczną, wygietą głownią, może ona w końcowej części być obosieczna, czyli posiadać tak zwane pióro. Przeznaczona do zadawania cięć i sztychów (kłucia).

I	WW	O	P
-	-	-	-

Wakizashi:

Krótki nippoński miecz jednosieczny. Posiada głownię o długości 30-45 cm. W wiekszości posiada wzdłużną wzmacniającą krawędź, zwaną shinogi.

I	WW	O	P
+5	-	-1	-

Może się wydawać, że bronie dwuręczne zadają zbyt duże obrażenia. Należy jednak pamiętać, że były one konstruowane by przebijać coraz cięższe pancerze. W praktyce nieosłonięty żadnym pancerzem człowiek miał niewielkie szanse na przeżycie ciosu zadanego dwuręcznym mieczem czy toporem. Jednakże broń dwuręczna jest trudna w użyciu. Ciosy zadawane dwuręcznym korbaczem są zabójcze, ale trafić nim przeciwnika jest o wiele trudniej niż zwykłym mieczem. Bronie jednoręczne nie zadają tak potężnych obrażeń, można to jednak rekompensować celowanymi ciosami w miejsca najsłabiej chronione przez pancerz, lub najbardziej wrażliwe na ciosy. Odpowiednie zasady opisałem w artykule dotyczącym walki wręcz o nazwie Tekst o walce.